Nadat een aantal Bosduvel op een dinsdagavond een flesje Riesling hadden leeg gedronken, vroegen zij zich af waar deze wijn vandaan komt. Tijdens het zoeken kwamen ze de streek Pfälzerwald tegen. Daar kwam die wijn wel niet vandaan, maar daar kun je wel heel goed mountainbiken. En zo werd het plan geboren voor een weekend mountainbiken in Pfälzerwald. Binnen een mum van tijd hadden er zich een flink aantal Bosduvels aangemeld om mee te gaan. Maikel had een mooie paardenstoeterij gevonden in de buurt van Trippstadt.
Op donderdag 21 juni was het eindelijk zover. De eerste groep met Twan, Rob, Jacco, Maikel en Jean-Pierre konden niet langer wachten en vertrokken ‘s morgens vroeg. De tweede groep met Colin, Peter, Arjan, Dirk, Roland en Freek zouden om 15:00 uur in Mariahout vertrekken. Door wat achterstallig onderhoud en een missende kentekenplaat werd dat 15:45 uur vanuit Beek en Donk. Na een reis van vier uur arriveerden zei op het verblijf “Meiserhof”. Daar was de eerste groep al aan het nagenieten van hun eerste rit.
Was het echt zo mooi, of nu al een groot verhaal. Later zou blijken dat het nog mooier was dan hun sterk verhaal wat ze graag met de rest deelden.
In de avond werd er gegeten in het enige restaurant in Trippstadt. Na een culinaire Italiaanse maaltijd gingen we terug naar het verblijf alwaar we de sterke verhalen afwisselden met een klein biertje. Natuurlijk gingen wij op tijd naar bed.
Vrijdag ochtend wilden we na het ontbijt vertrekken. Dit werd enigszins vertraagd door de grote hoeveelheid zalfjes die een Bosduvel nodig had om te fietsen. De route begon direct stevig. Het eerste uur zagen de Bosduvels al meer bergen dan in een heel jaar in Nederland. Het werd route 4 naar Hochspeyer. De route was erg afwisselend met technische klimmetjes en mooie singletracks in de afdaling. Af en toe kon er de tijd genomen worden voor een noodzakelijk banaantje.
Zaterdag was het tijd voor de koninginnenrit. Er zou een kleine 90 kilometer gefietst gaan worden. Maikel en Colin hadden de Lambrecht route uitgezocht. Om daar te komen stonden er enkele klimmetjes op ons te wachten. De reeds aanwezige vermoeidheid begon zijn tol te eisen. Het leek wel alsof enkele klimmetjes kaarsrecht omhoog gingen. Dat was ook zo, alleen niet op de route.
Bij aankomst in het restaurant bleek dat we nieuwe vrienden hebben gemaakt. De wijn was van “het huis”. De wedstrijd begon en Zweden kwam op voorsprong. De koks vonden dat zo mooi dat ze kwamen juichen. Voetbalkenner Peter Fransen had zoals gewoonlijk weer gelijk en Duitsland had uiteindelijk weer gewonnen. Het eten smaakte er niet minder om. We waren inmiddels vermoeid en het werd nog een korte avond op de Meiserhof.
Zondag gingen we voor het slotspektakel en zouden om 08:30 uur vertrekken. Zelfs Jacco was klaar maar iemand was vergeten de kok te waarschuwen dat we op tijd wilden vertrekken. Iedereen had wat vermoeide benen, maar daar was bijna niets van te merken. De route naar Rodalben was mooi gevarieerd. In sneltrein vaart werden er in de eerste 35 kilometer, 700 hoogtemeters gefietst.
Tijd voor weer wat eten. Na de pauze bleek helaas dat er een voorvork kapot was. Opnieuw werd er in twee groepen de resteerde kilometers verreden. De mountainbikeroute was wat heftiger dan gehoopt. Gelukkig was er een fotomomentje en weer een kapotte band van Twan, zodat we even op adem konden komen. Om half 3 was het gedaan met de pret. Douchen en tas inpakken. Om 16 uur reisden we terug naar Nederland.
Niet geheel verrassend werd onderweg nog genoten van een culinaire hamburger maaltijd. Het was een fantastisch weekend met mooie routes, veel eten, en mooie mensen. Waar gaat de reis volgend jaar naar toe?
